Na de burn-out #10: ‘Lijden moet wel ergens toe leiden’
- Rubriek
- Artikel
- Datum
- 1 februari 2019
- 4 minuten leestijd
Keihard werken, diep gaan, pijn lijden. Voor Freek was het dagelijkse kost. Maar waarom eigenlijk? Waar deed hij het voor? Een burn-out verder weet hij dit: alleen je grotere doel doet ertoe. Maar te vaak lijden we omdat het moet of zogenaamd zo hoort. Over zélf bepalen waar jij je wel en niet voor inspant.
Het is een eigenschap die ik niet tot mijn beste reken. Mijn fascinatie voor ‘pijn lijden’. Het is zelfs een van de leidende thema’s in mijn debuutroman. Direct in het eerste hoofdstuk schreef ik begin 2017 al: ’Alles van waarde doet een beetje pijn’. Schijnbaar zit het nogal diep bij me.
Alleen ben ik daar nu langzaam op terug aan het komen. Nog steeds heb ik een fascinatie voor mensen die ‘diep’ kunnen gaan. Alleen het moet niet ‘diep gaan om het diep gaan’ zijn. Zoals de titel van deze column al zegt: lijden moet wel ergens toe leiden.
Altijd ‘aan’
Een tijdje geleden hoorde ik dat ze bij sommige advocatenkantoren hun jassen expres aan de andere kant van de gang ophangen. Ze doen dat blijkbaar omdat op die manier de hele gang ziet dat je nog als een van laatste aan het werk bent. Het kan best een Urban- of Zuidas-legend zijn. Maar toch, het zegt iets. Het raakt een snaar waarvan iedereen weet dat die bestaat.
Mailtjes laat in de avond, waarbij je je manager toch nog even in de cc zet. Een opdracht te veel aanpakken om te laten zien dat je het kunt. Een appje naar je collega in het weekend. Een belletje naar je baas tijdens de vakantie.
Als ik terugkijk op mijn arbeidsleven heb ik me er meermaals schuldig aan gemaakt. Dat moeten laten zien dat je hard werkt, zonder dat daar direct een aanleiding toe is. Niet je resultaten laten spreken, maar je aanwezigheid.
Meters in het rood
Heel diep van binnen weet ik dat ik collega’s er ook op heb afgerekend. Geen overuren maken, is geen motivatie. Binnen een uur geen reactie op een mailtje in het weekend, is al helemaal geen motivatie. En binnen een dag geen reactie op een mailtje terwijl je op huwelijksreis bent naar Koh Phi Phi, dan is die vast aan het solliciteren.
Want een goede medewerker, een goede collega staat altijd 'aan'. Die is altijd bereid om pijn te lijden. Zo heb ik altijd gedacht. En die gedachte is hardnekkig, wijdverspreid, en compleet uit de lucht gegrepen.
Na mijn burn-out probeer ik die gedachte af te breken. Stukje bij beetje. Je kunt niet altijd en overal pijn lijden. Sterker nog, dat moet je gewoon helemaal niet willen. Als je je overal en altijd vol overgave, met alle meters in het rood, instort. Dan stort je zelf onherroepelijk ook een keertje in. Kijk maar naar mij.
Grotere doel
Maar hoe maak je dat onderscheid dan wel? Dat onderscheid kan je alleen maar zelf maken. Pijn lijden, overwerken en diep gaan doe ik alleen maar bij de acties die bijdragen aan mijn ‘grotere doel’. Voor the end game. Een paar keer irritaties bij een klant wegslikken doe ik met liefde als ik weet dat de klant mij uiteindelijk gaat brengen waar ik naartoe wil. Avonden werken tegen een laag tarief doe ik maar al te graag als het me mijn gedroomde doelgroep doet aanboren. Zorg dus dat je het ergens voor doet, niet omdat het moet.
Verkeerde invloed
Als loopbaancoach spreek ik genoeg mensen die lijden omdat het moet. Die lijdzaam ‘in het rode’ gaan omdat… Nou ja waarom eigenlijk? Omdat het erbij hoort. Omdat de omgeving het doet. Omdat de baas het eist. Het zijn allemaal externe factoren die juist geen invloed zouden moeten hebben op het (te) diep gaan. Dat zou maar een iemand moeten bepalen. En die ene iemand, dat ben jijzelf.
De fascinatie voor offers maken, pijn lijden en diep gaan zal ik altijd houden. Misschien is het zelfs wel een soort (destructieve) liefde. Liefde voor de pijn klinkt wat gek, maar het kan je heel ver brengen als je het bewust doet. Als het een keuze is. En die keuze probeer ik tegenwoordig meer en meer te maken.
Verder komen
Pijn lijden doe je ergens voor. Voor dat stipje aan de horizon, dat vergezicht waar je uiteindelijk naartoe wilt. Als de pijn je ergens toe leidt, dan heb ik respect voor je. Maar diep gaan zonder einddoel, dat voelt tegenwoordig eigenlijk een beetje dommig aan.
Maar ja. Wie ben ik, als grootste domoor, om je dat te verwijten?
Meer weten?
Wil jij ook jezelf versterken? steviger in je schoenen staan? Weerbaarder en vitaler worden? Kijk dan eens naar ons uitgebreide aanbod op het vlak van Vitaliteit en stress.
