Column: hysterische reactie

Management en leidinggeven

Rubriek: Artikel
Datum: 15 mei 2019
: 2 minuten leestijd

‘Het gaat tussen jou en een andere kandidaat,’ vertrouwden ze me toe. ‘Maar we verwachten dat jij eerder het plafond bereikt en dan weer verder kijkt. We zoeken een stabiele factor.’ Wilde ik me anders binden voor 3 jaar? Een ferme handdruk later had ik een nieuwe baan. Geen moment kwam het in me op om de gentlemen’s agreement te breken. Afspraak is immers afspraak. Tot 1,5 jaar later. Tot die ene vacature mijn LinkedIn-feed bestookte.

Ruud Kwetters, Lead Consultant

Mijn ogen verzwolgen de profieltekst. Opnieuw en opnieuw. Nee, dit kan niet! dacht ik. Terwijl mijn adem stokte, deed ik m’n best iets te vinden wat me niet aansprak, een verkeerd woord, een ongelukkige zin. Kansloos, want voor me op het beeldscherm stond dé baan. Een functie die speciaal voor mij gemaakt leek te zijn.

Natuurlijk klikte ik ‘m weg. Maar kerst kwam, oud & nieuw ging voorbij, januari tikte langzaam weg en de deadline naderde snel. De vacature bleef door mijn hoofd spoken. Soms surfte ik terug naar de website, om het profiel weer net zo ademloos te ontcijferen. Mijn vriendin zei: ‘Waarom zou je niet gewoon solliciteren? Dan hoef je jezelf niets te verwijten later.’

Je raadt het al: ik kreeg de functie. En ik zou diezelfde dag nog mijn huidige baan moeten opzeggen. Tot dat moment dacht ik nog: Het gaat toch niet gebeuren, geen zorgen. Daar zat ik dan, te zweten in een stiltehokje met een dubbele knoop in mijn maag, te wachten op de e-mail met de arbeidsovereenkomst. Wetende dat ik zo meteen bij de directeur naar binnen moest stappen. Zijn deur stond open, dat had ik al gecheckt. En toen: pling.

Kortetermijnspanning schuiven we voor ons uit als een bulldozer.

Het waren slechts 10 simpele stappen naar zijn kantoor, maar het duurde een eeuwigheid voordat ik daar aankwam en aanklopte. Theo zag direct dat er iets was, vertelde hij later. ‘Kom maar even zitten,’ zei hij vriendelijk. En dan naar binnen, de deur dichtdoen, naar de stoel lopen zonder door mijn loodzware benen te zakken. En het hoge woord eruit gooien.

Tot mijn verbazing reageerde hij positief. ‘Jammer voor ons, maar ik snap het helemaal. Dit past precies bij jou. Ik gun het je.’ Met die woorden ontrafelde Theo de knoop in mijn maag. Ik kan je vertellen, dat was een van mijn spannendste, maar ook beste stappen in mijn loopbaan. Hoe zonde zou het geweest zijn als ik de angst had laten regeren? Dan had ik nu niet de baan van mijn leven.

Wij mensen zijn geprogrammeerd om risico’s te mijden. Vanuit het reptielenbrein willen we in lastige situaties direct wegwezen en ook alles doen om bij de groep te blijven horen. Kortetermijnspanning schuiven we voor ons uit als een bulldozer. Daardoor schuiven alle heuveltjes in elkaar en ontstaat uiteindelijk een grote berg die steeds moeilijker te overwinnen valt.

Dat besef maakt het hopelijk een stukje makkelijker om voortaan toch de spanning aan te gaan. Ook als dat betekent dat je zwetend in een hokje je best moet doen om niet door je loodzware benen te zakken. Spanning is een goedbedoelde, maar vaak ook hysterische reactie van je oerbrein. Laat je daardoor nooit tegenhouden.